De 15e editie van het Ingendael Discours verkent, onder de noemer de Tussentijd, de route naar een toekomstbestendig zorglandschap; het kwartetten is begonnen, maar waar blijft de échte transformatie?

Interregnum - De Tussentijd; het oude sterft en het nieuwe kan niet geboren worden

Refererend aan wat de 19^e eeuwse Italiaanse denker Antonio Gramsci het Interregnum noemde - een periode waarin het oude is gestorven maar het nieuwe niet geboren kan worden – met allerlei ‘morbide symptomen en verschijnselen’ tot gevolg, staat het IngendaelDiscours deze zomer in het teken van De Tussentijd. Is dit waar de Nederlandse gezondheidszorg zich bevindt: aan het einde van het oude systeem van marktwerking, gereguleerde concurrentie en pxq financiering, terwijl het nieuwe systeem van gezondheid, preventie en de connectie met het sociaal domein maar niet wil doorbreken? En zijn de ‘morbide symptomen’ de productieprikkels, het gebrek aan transparantie en de ‘diagnose-expansie’?

Passieve revolutie of toch maar rebellie?

Dat de herverdelingsscenario’s een aardverschuiving in het zorglandschap teweeg kunnen brengen die veel meer behelst dan een eenvoudige uitruil van zorg, is duidelijk. En dat er een complexe wereld van macht, belangen en geld achter schuilgaat. Maar, brengt het ook de noodzakelijke urgentie voor de échte transformatie van het zorglandschap; waar de zorgkloof wordt gedicht, de zorgvraag wordt ‘afgebogen’ naar het sociaal domein, waar medische gegevens vrij stromen door een digitaal zorglandschap en regionale samenwerking aan toegankelijke en passende zorg de norm is?

Gaat het IZA / AZWA en de weg van de geleidelijkheid de echte verandering brengen? Of zal het ijdele hoop blijken en bevinden we ons in een ‘Zorg Interbellum’, waarbij we binnenkort worden ingehaald door schaarste, wachtlijsten en een echt zorginfarct?

Illusie van de maakbaarheid of zijn we toch vooral zélf aan zet?

Het IngendaelDiscours zoekt opnieuw de nuance, oplossingsrichtingen én gewetensvragen achter deze ontwikkelingen; hoe vertalen we woorden van urgentie naar concrete acties, hoe verhoudt het voortbestaan van de eigen organisatie zich tot de maatschappelijke opdracht die zorgbestuurders met elkaar verbindt; betaalbare, toegankelijke en kwalitatief goede zorg? En maakt ‘Artificial Intelligence’ dan een einde aan de tussentijd? Opent het de deur naar een radicaal andere invulling van gezondheidszorg en een uitweg uit het labyrint van administratieve lasten, knellende zorgcapaciteit en personeelstekorten?

Actueler, urgenter en misschien wel scherper dan ooit, dagen we de aanwezigen uit hierover het (ongemakkelijke) gesprek te voeren. En het kan niet vaak genoeg gezegd worden: het adagium van het Discours blijft; we zijn zélf aan zet!